Is er in onze maatschappij nog wel ruimte voor een kind met een handicap, beperking en/of “bijzonder” gedrag? Gelukkig wel!

Bij ons thuis is het een traditie geworden om na een verjaardag met het gezin ergens te gaan ontbijten! Afgelopen week mocht ik mijn verjaardag vieren en daarom vertrokken we zaterdagochtend al vroeg naar van der Valk.
Het lijkt wel alsof we daar ook gaan logeren zoveel spullen gaan er mee! De buggy (die gebruiken we dan als kinderstoel), reserve kleding, luiers, speentjes, eigen beker, speelgoed en medicatie.
We hadden online gereserveerd en daarbij gevraagd om een rustig plekje i.v.m. autisme.
Verder geen uitleg, alleen dat zinnetje. Natuurlijk waren we heel benieuwd of daar ook iets mee gedaan zou worden.

Bij binnenkomst werden we hartelijk ontvangen en mochten we gelijk meelopen met een aardige mevrouw. Ze ging ons voor naar een tafel bij het raam een beetje in een hoek. Wat een mooi plekje dacht ik, zouden ze er dan echt rekening mee houden?
Nog voordat we konden gaan zitten vroeg deze mevrouw of dit inderdaad een geschikte plek voor ons was. Ze had met een collega overlegd en een tafel iets meer naar het midden leek hun minder prettig omdat er dan steeds mensen langs je tafel lopen.
Daarbij vroeg ze ook nog of de radio niet te hard stond voor Gideon!
Wauw wat voelt dat onbeschrijfelijk bijzonder dat er oprecht gekeken wordt naar wat er binnen hun mogelijkheden gedaan kan worden om het voor Gideon zo plezierig mogelijk te maken! En het mooiste is nog dat deze mevrouw dat heel vanzelfsprekend vond!
Er werd niet gekeken naar handicap, beperking of het extra werk wat dit eventueel met zich meebracht, nee er werd echt gekeken naar de gast en wat deze gast nodig had om zich prettig te voelen!

 

Wat hebben we met z’n allen genoten die ochtend! Het was net of alles zelfs nog iets lekkerder smaakte. Als je je ergens echt welkom voelt, als je voelt dat je kind met zijn beperkingen ook net zo welkom is en zichzelf mag zijn dan zorgt dat voor een prettig stootkussen om je hart! De starende ogen en vreemde blikken van de andere gasten komen dan helemaal niet binnen. Natuurlijk zie je ze wel maar het raakt je niet want je voelt dat je hier mag zijn!

Op zondag proberen we zo veel mogelijk met het hele gezin naar de kerk te gaan. Helaas lukt dit niet altijd door de prikkelgevoeligheid van Gideon. We bekijken elke week opnieuw of Gideon mee kan naar de kerk. We houden daarbij zoveel mogelijk rekening met wat er verder die dag of eigenlijk het hele weekend op het programma staat en hoe Gideon zich voelt.
Sinds kort gaat Gideon niet meer naar de oppas in de kerk maar draait hij mee bij de kindernevendienst. In het begin van de kerkdienst zitten alle kinderen van de kindernevendienst in de kerk. Gideon dus ook. Voor ons is dit altijd een spannend moment: hoe reageert Gideon? hoe reageren de mensen? zou hij veel geluid maken? Enz enz.
Wanneer we de kerk binnen lopen en een plekje dicht bij de deur opzoeken worden we door verschillende mensen begroet en bemoedigend toegeknikt. Dat voelt fijn!
Als we allemaal in de kerkbank zitten geniet Gideon hoorbaar van de orgelmuziek. Op zijn eigen manier zingt hij er vrolijk op los. De mensen die om ons heen zitten laten merken dat ze zijn enthousiasme wel kunnen waarderen.
Wanneer het orgel stopt en er 1 iemand door de microfoon begint te praten is Gideon heel even stil om vervolgens zelf maar muziek te gaan maken! Hij maakt zijn voor ons zo bekende geluidjes. We kunnen ons voorstellen dat andere mensen zich afvragen wat dit voor geluiden zijn! Erg moeilijk om het geluid te omschrijven maar ik denk toch echt dat het geluid wat Gideon maakt het meest lijkt op het geluid van een aapje!
Gelukkig is hij tussendoor (op de juiste momenten) eventjes stil en is het geluid wat hij maakt niet al te hard maar wel duidelijk hoorbaar.

Wanneer het orgel weer begint te spelen heeft Gideon grote pret, als dan ook nog alle mensen tegelijk gaan zingen dan is voor hem het feest compleet! Gideon zingt dapper uit volle borst mee.
Gideon blijft af en toe geluidjes maken maar wij hebben het gevoel dat het nog niet zo erg is dat we even met hem de kerk uit moeten. Zeker wanneer er door mensen die vlakbij ons zitten gezegd word dat de meeste mensen het wel weten van Gideon en dat zijn geluidjes niet erg zijn, besluiten we om in de kerk te blijven zitten.
Opeens vraagt de Dominee: “wie piept daar zo leuk?, dat wil ik wel graag weten. Steek je vinger eens op”.  Herwin die naast Gideon zit pakt Gideons handje en steekt zijn vingertje in de lucht. De Dominee kijkt Gideon aan en zegt; “o ben jij dat, piep jij zo leuk”. Meteen hierop begint Gideon heel hard terug te piepen! “ja, ik hoor het, zegt de Dominee wat kan jij geweldig leuk piepen!

Ook in de kerk werd Gideon gezien en kreeg hij de ruimte om te zichzelf zijn! Het is niet te beschrijven hoe fijn dat voelt als je bijzondere kind er gewoon mag zijn en mee kan doen!